रेहनेहलाई एक पूर्वखुफिया अधिकारीलाई मारेको अभियोगमा मृत्युदण्ड दिइएको हो । ती अधिकारीले उनलाई घरको आन्तरिक सजावटका लागि सल्लाह लिन भनेर बोलाएका थिए । घरमा जाँदा ती अधिकारीले बलात्कार गर्न खोजेपछि उनले सानो चक्कुले प्रहार गरेकी थिइन् । चक्कु हाने तापनि रेहनेहले ती व्यक्तिलाई मारेको भने अस्वीकार गरेकी छन् । उनले आमालाई पठाएको त्यो अन्तिम सन्देशमा भनिएको छ :
प्यारी शोलेह,
आज थाहा पाएँ, सजायका लागि मेरो पालो आएछ । म दुःखी छु, किन तपाइँले म मेरो जिन्दगीको पुस्तकको अन्तिम पानामा पुगेको खबर मलाई दिनुभएन ? संसारले मलाई १९ वर्ष बाँच्ने मौका दियो । त्यही अलच्छिना रात म मारिएको भए हुने । मेरो लास सहरको कुनै कुनामा फालिन्थ्यो होला । केही दिनपछि प्रहरी आउँथे होलान् । अनि तपाईंलाई सनाखतका लागि लैजान्थे होलान् । त्यसपछि
त तपाईंलाई पनि थाहा भइहाल्थ्यो, ममाथि बलात्कारसमेत भएको रहेछ भन्ने ।
हत्यारालाई त हामीले कहिल्यै पक्रन सक्दैनथ्यौं । किनभने ऊसँग जति पैसा र शक्ति हामीसँग छैन । त्यसपछि केही वर्ष तपाईं लज्जित र पीडित भएर बाँच्नुहुन्थ्यो । अनि त्यही पीडाले सायद मर्नु पनि हुन्थ्यो । तर मेरो श्रापित मुक्काले कथा बदलियो । मेरो शरीर सहरको कुनै कुनामा होइन, इभिन जेल नामको चिहानको एक्लो कक्षमा फालियो । सहर-ऐ-रेको यो जेल पनि चिहानजस्तै छ । यसलाई भाग्य नै ठान्नुस्, कुनै गुनासो नगर्नुस् । तपाईंलाई थाहै छ, मृत्यु जीवनको अन्त्य होइन ।
तपाईंले मलाई सिकाउनुभएको थियो- मान्छे संसारमा अनुभव बटुल्न र सिक्न आउँछ । हरेक जन्मले मान्छेको काँधमा जिम्मेवारी थप्छ । मैले पनि सिकेँ, कहिलेकाहीं लड्नुपर्दाे रहेछ । मलाई कोर्रा हानेको देखेर एकजना टाँगावालाले त्यसको विरोध गरेको र कोर्रावालाले उसलाई टाउकामा हिर्काउँदा उसको ज्यानै गएको कुरा तपाइर्ंले मलाई भन्नुभएको थियो । त्यो मैले बिर्सेको छैन । मर्यादा जोगाउन ज्यानै गए पनि पछि हट्न हुन्न भनेर तपाईंले नै मलाई भन्नुभएको थियो । स्कुल जान सक्ने भएपछि युवतीले जस्तै झगडा र गुनासाको सामना गर्नुपर्छ भनेर पनि तपाईंले नै सिकाउनुभएको हो ।
हाम्रो बानीको टिप्पणी कसरी गर्नुहुन्थ्यो, तपाईंलाई याद छ ? तपाईंको अनुभव गलत थियो । जब ममाथि त्यो घटना भयो, मेरो शिक्षाले मलाई मद्दत गरेन । अदालतमा मलाई हृदयहीन हत्याराका रूपमा उभ्याइयो । मैले आँसु खसालिनँ । याचना गरिनँ । टाउको फुटाएर रोइनँ, किनभने म कानुनमा विश्वास गर्थें ।
तर मलाई बेवास्तापूर्वक अपराध गरेको अभियोग लगाइयो । तपाइर्ंलाई थाहै होला, म लामखुट्टे पनि मार्दिनथेँ । साङ्लोलाई म त्यसको चुच्चोमा समातेर बाहिर निकाल्थेँ । अहिले म नामुद हत्यारा भएकी छु । जनावरहरूप्रतिको मेरो व्यवहार केटा हुन गरिएको इच्छाका रूपमा व्याख्या गरियो । घटना हुँदा मेरो नङ पालिस गरिएको र लामो थियो भन्ने तथ्य न्यायाधीशले विचारसम्म गरेनन् । न्यायाधीशबाट कसैले न्यायको अपेक्षा गर्छ भने ऊ कति आशावादी होला ! महिला खेलाडी, खास गरी मुक्केबाजको जस्तो खस्रा हात मेरा थिएनन् भन्ने तथ्यमा न्यायाधीशले कहिल्यै प्रश्न उठाएनन् ।
यो देशको माया तपाइर्ंले ममाथि रोपिदिनुभयो । तर यहाँ कसैले मलाई चाहेन । प्रश्नकर्ताको अश्लील प्रश्नको प्रहारले म रुँदा कसैले मेरो समर्थन गरेन । जब मैले सौन्दर्यको अन्तिम चिन्ह, मेरो कपाल खौरिएँ, मलाई पुरस्कार दिइयो : एघार दिनको एक्लो कारावास ।
प्यारी शोलेह, जे सुनिरहनुभएको छ, त्यसप्रति आँसु नखसाल्नुहोला । पहिलो दिन प्रहरी कार्यालयमा एकजना बूढी अविवाहिता दलालले मलाई नङ पालेकामा दुःख दिई । अनि मैले बुझेँ¬, यो ठाउँमा सौन्दर्यलाई हेरिँदैन । रूपको सौन्दर्य, विचार र आकांक्षाहरूको सौन्दर्य, सुन्दर हस्तलिपि, आँखा र दृष्टिको सौन्दर्य अनि मीठो आवाजको सौन्दर्य !
मेरी प्यारी आमा, मेरो विचार बदलिएको छ । तपाईं यसप्रति जबाफदेही हुनुहुन्न । मेरा शब्दहरू अन्त्यहीन छन् । यी सबै मैले कसैलाई दिएको छु । तपाइर्ंको उपस्थिति र जानकारीबिना नै मेरो हत्या भएपछि मात्रै यो तपाईंलाई दिइने छ । तपाईंलाई मेरा धेरै हस्तलिखित सामग्री मेरो चिनोका रूपमा छाडेकी छु ।
यद्यपि मेरो मृत्युअगाडि तपाइर्ंबाट केही कुरा चाहेकी छु । आफ्नो सारा सामथ्र्यका साथ तपाइर्ंले त्यो पूरा गरिदिनुहोला । वास्तवमा यो संसार, यो देश र तपाईंबाट मैले चाहेको यही एउटा कुरा हो । मलाई थाहा छ, तपाईंलाई यसका लागि समय चाहिन्छ । त्यसैले मेरो इच्छाको एउटा अंश छिट्टै नै तपाइर्ंलाई भनिरहेकी छु । कृपया नरोई सुन्नुस् ।
तपाइर्ं अदालतमा जानुस् र तिनीहरूलाई मेरो आग्रह सुनाइदिनुस् । मेरी दयालु आमा, प्यारी शोलेह ! मेरी प्राणभन्दा पनि प्यारी आमा ! म माटोमुनि सड्न चाहन्नँ । मेरो आँखा र कलिलो मुटु धुलो होस्, यो म चाहन्नँ । मलाई झुन्ड्याउने बित्तिकै मेरो मृगौला, मृटु, आँखा, हाडहरू र प्रत्यारोपण गर्न मिल्ने सबै अंग मेरो शरीरबाट झिकियोस् र जसलाई त्यसको खाँचो छ, उपहारका रूपमा दिइयोस् । यत्ति कुरा म तपाईंसँग माग्छु ।
प्रापकले मेरो नाम पनि थाहा नपाओस्, उसले मेरा लागि फूलको गुच्छा पनि नकिनोस् र मेरा लागि प्रार्थना पनि नगरोस् । म हृदयको पिँधबाट तपाईंलाई यसो भनिरहेकी छु । मेरो चिहानमा तपाईं नआउनु । र नरुनु । नतड्पनु । मेरा लागि कालो लुगा नलगाउनु । मेरो दुर्दिन भुल्न सक्दो प्रयास गर्नुहोला । मलाई हावाले उडाउन दिनुस् ।
संसारले हामीलाई प्रेम गरेन । यसले मेरो भाग्य चाहेन । अब म हार खाएर मृत्युलाई अँगाल्दै छु । किनभने भगवान्को अदालतमा म निरीक्षकहरूलाई उभ्याउने छु । म प्रहरी निरीक्षक शाम्लोलाई उभ्याउने छु, न्यायाधीशलाई उभ्याउने छु र सर्वाेच्च अदालतका न्यायाधीशहरूलाई उभ्याउने छु, जसले मलाई मेरो जागृत अवस्थामै प्रहार गरे र दुःख दिनबाट पछि हटेनन् ।
सृष्टिकर्ताको अदालतमा म डा.फारवन्डीलाई पनि उभ्याउने छु, क्वासिमशवानीलाई उभ्याउने छु र ती सबलाई उभ्याउने छु, जसले अज्ञानतावश होस् वा ढाँटेर होस्, मलाई गलत सावित गरे । मेरो अधिकार कुल्चिदिए । अनि कहिलेकाहीं देखिएभन्दा सत्य भिन्नै हुन्छ भन्ने तथ्यको वास्तै गरेनन् ।
प्यारी कोमल हृदयी शोलेह ! परलोकमा नालिस दिने तपाईं र म हुने छौं, अनि अरू अभियुक्त हुने छन् । हेरौं ईश्वर के चाहन्छन् !'
'स्लेट डटकम'मा प्रकाशित सामग्रीको अनुदित तथा सम्पादित अंश ।
0 प्रतिक्रिया हरु:
Post a Comment
यस बिषयको बारेमा तपाईको विचार
कमेन्ट को लागि Comment as मा Click गर्नुहोस् । name/url छानेर name मा आफ्नो नाम लेख्नुहोस् । url खाली छोडे पनि हुन्छ अथवा facebook को profile को url राख्नुहोस् । अन्तमा submit post गर्नुहोस। नाम बिना कमेन्ट गर्ने भए select Anonymous.